Sukcesy drużynowe (seniorzy)

Drużyna seniorów Krakowskiego Klubu Szachistów należy do najbardziej utytułowanych w historii polskich szachów. Byliśmy jednym z czołowych ośrodków szachowych w międzywojennej Polsce, organizowaliśmy wówczas wiele imprez o skali nawet międzynarodowej, a reprezentację Krakowa w dużej mierze stanowili członkowie najstarszego w Polsce klubu.

Po zakończeniu II wojny światowej nastał chyba najlepszy okres w historii dla klubu. Choć kolejne decyzje komunistycznych władz wprowadzały sporo zamieszania (m.in. wymuszona fuzja z Cracovią i kilkukrotne zmiany nazwy klubu), to wówczas czterokrotnie sięgamy po złote medale Drużynowych Mistrzostw Polski (1948, 1954, 1957, 1962). Niestety niedługo po ostatnim złocie przychodzą gorsze czasy i zaczynamy dryfować między I i II ligą, by ostatecznie być średniakiem na pierwszoligowym zapleczu.

By przełamać kryzys, a jednocześnie wzmocnić siłę krakowskich szachów, w 1976 roku doszło do fuzji z Hutnikiem. Krakowscy działacze liczyli, że połączona drużyna będzie nie tylko znacznie mocniejsza personalnie (w ten sposób nasz klub zasilił m.in. IM Jerzy Kostro), ale również będzie  miała szeroki dostęp do funduszy Huty im. Lenina. Po początkowych sukcesach (m.in. awans do I ligi) niestety stosunkowo szybko okazało się, że o finanse wcale nie jest tak łatwo i wskutek odpływu czołowych zawodników przyszedł kolejny spadek i do końca PRL byliśmy drużyną środka w II lidze.

Niespodziewany sukces przyszedł w 1990 roku, gdy po udanym turnieju eliminacyjnym (drużyna zajęła szóste miejsce w Polsce), drużyna awansowała do bezpośredniej walki o medale DMP. Niestety już w pierwszym meczu (ćwierćfinał) nie udało się pokonać drużyny ze Słupska (padł remis 3:3) i pozostało się nam cieszyć piątym miejscem w Polsce. Kolejne lata to coraz niższe miejsca – wszystko było spowodowane coraz gorszą sytuacją materialną klubu i ostatecznie w 1993 roku klub de facto zawiesza działalność i kilka lat nie startuje w rozgrywkach.

Powolne odrodzenie klubu przypada na przełom XX i XXI wieku. Najpierw, grając przede wszystkim legendami klubu (m.in. pamiętający medalowe czasy IM Anna Jurczyńska, k Jacek Ruszczycki i k Zbigniew Węglowski) zajmowaliśmy miejsca w środku III ligi seniorów, by w jubileuszowym 2003 roku awansować na szczebel centralny. Bez znaczących wzmocnień (klub grał przede wszystkim „swoimi” zawodnikami) lawirowaliśmy między II i III ligą aż do 2009 roku. Wówczas, w świetle niewielkich środków, które w dużym stopniu przekazywaliśmy na działalność coraz lepszej drużyny juniorów, nieco odpuściliśmy rywalizację wśród seniorów i od 2010 roku regularnie gramy w czołówce III ligi.

Do walki na szczeblu ogólnopolskim wróciliśmy w 2017 roku, gdy zdecydowaliśmy się wystartować z dziką kartą. Wysokie 7 miejsce pozwoliło nam rok później zagrać w I lidze, gdzie wzmocnieni Arturem i Edytą Jakubiec zajmujemy znakomite 4 miejsce. Od tej pory trwa nasz taniec między rozszerzoną I i II ligą seniorów. To, co się zmieniło, to skład. Nasza drużyna tradycyjnie jest zdominowana przez osoby związane z klubem od lat, nowością jest natomiast fakt, że coraz większy wpływ na wyniki mają nasi niedawni juniorzy. Ci sami, którzy kilka/kilkanaście lat temu rywalizowali z nami o czołowe miejsca w ekstralidze/I lidze juniorów, teraz tworzą historię naszej drużyny seniorów. I to jest naprawdę wspaniałe…

Drużynowe Mistrzostwa Polski Seniorów

Uwaga: Dane historyczne pochodzą ze strony http://www.olimpbase.org